
Her insanın pohpohlanarak kendini bir halt sandığı dönemler olmuştur.Ben,sen,o hepimiz aynıyız aslında.Hepimiz olmak isteğimiz insanlar gibi gösterilince egomuz tatmin oluyor.Ego, herkesin kolayca oynayacağı ama bize göre en gizli oyuncağımızdır.Bir balon gibi şişirilip,köpük kadar kalıcı etki yapar insanda.
Başkalarının sözleri işimize gelmeyince çokta önemli değildir aslında.Ne komşu teyzelerin dedikoduları ne de ayrılırken sarf edilen sözler egomuzun gardını düşürmeye yeter.Sadece yastığa kafamıza koyduğumuzda tokat gibi çarpan sorular vardır içimizde.Lanet olası yaşamında şişkin egosu olmadan tüm güçsüzlüğüyle yanında durmaya cesaret edebilecek biri olmayacak mı?