KAZANCAKİS'in ünlü romanı Zorba'yı okuyanlar bilirler.
- Zorba bir gün sürekli ince eleyip sık dokuyan, takınaklı, huzursuz patronuna şöyle der: “ Bir büyüteç alıp içtiğimiz suya bakarsan, göze görünmeyen küçük kurtlarla dolu olduğunu görürsün. Kurtları görünce suyu içmezsin. Ee, o zamanda susuzluktan gebereceksin! Kır büyüteci patron! Kır da, namuzsuz kurtlar kaybolsun. Sen de suyu içip serinle!” -

İşte böyle söylemek ne kadar kolay zorba gibi kendini hayatın rüzgarına bırakmış biri için. Zorba olmak gerek belki de elimizdekileri yitirmemek adına. Bazen hayatın tadını çıkartmak için o kurtçukları görmezden gelmek gerek. Bu kendini aldatmak mı yoksa çok Polyannacılık mı bilemedim. Zorba çok ağladığında yüzü gülüyormuş gibi oluyor. Nasıl başarıyor bunu acaba? Hem hayatın tadını çıkartmak kendini aldatmakla mümkün?